“And she BEATS it”
“And she BEATS it”, ik hoor het de verslaggever zeggen, terwijl ik m’n ogen dichtknijp van de spanning. Het is zaterdag 10 september 2016 en ik zie haar starten, Alyda Norbruis op de Paralympische Spelen in Rio. Vlak voor de start zet ze nog net even haar schoenen goed vast. En toen wist ik dat ze ging winnen. De aandacht was bij de schoenen, de focus op zichzelf, en niet bij die bizar goede tijd die de concurrente luttele seconden eerder neerzet, niet bij de druk die ze voelt als laatste aan de start. Zij wint en ik juich (en ik huil een beetje).
Ik interview Alyda voor het eerst vlak na London 2012, na die Spelen waarop ze net niet won (alhoewel ik haar dat zilver nooit na zou kunnen doen). Wat een vrouw, wat een verhaal. Je moet weten, ik waardeer iedere gehandicapte sporter, ik was er een jaar voor onderweg om er een kalender mee vol te schrijven. Alyda staat voor mij symbool voor alles wat er binnen de parasport mogelijk is. Het verhaal dat ik mét haar schreef (want ik hoefde geen vraag te stellen, ze vertelde het gewoon simpelweg tijdens een lunch) vind je als bijlage op deze pagina. De hele kalender ook nog eens.
